28/12/2023 Η επιστροφή από το διήμερο με τον γιο μου στο σπίτι έκρυβε μια έκπληξη.Στο μυαλό μου έρχεται η στιχομυθία που είχα νωρίτερα με την κουμπάρα μου. Βλέποντάς με να παίζω με τη μικρή σκυλίτσα της: «Εσύ δεν κάνεις χωρίς σκύλο», μου λέει, γνωρίζοντας για την απώλεια της Ρόζυς, του θηλυκού Σέττερ που έχασα λίγους μήνες πριν σε ηλικία 6 ετών από λεϊσμανίαση. Η απάντησή μου ήταν ο ορισμός του «Πρόσεχε τι εύχεσαι». «Σίγουρα δεν θα μείνω χωρίς σκύλο, αλλά δεν ξέρω πότε θα είμαι έτοιμος».
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν επιστρέφοντας στο σπίτι βρίσκω ένα πανέμορφο άσπρο αρσενικό Λαμπραντόρ να έχει βρει καταφύγιο στο γκαράζ μου. Φαινόταν καλά στην υγεία του, αν και δυσκολευόταν να περπατήσει στο χαλίκι. Στο χώμα βέβαια δεν είχε κανένα πρόβλημα. Επιστράτευσα τα μπολ της Ρόζυς για νερό και τροφή και, μετά από αρκετή προσπάθεια και ώρα, κατάφερα να τον κάνω να με πλησιάσει. Φαινόταν εξοικειωμένος με το εσωτερικό ενός σπιτιού και αρκετά φιλικός με εμένα.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν η αγωνία που μπορεί να νιώθει ο ιδιοκτήτης ενός σκύλου όταν χάνει το κατοικίδιό του. Γι’ αυτό, όταν πλέον αποκτήσαμε μια στοιχειώδη σχέση, τον έβαλα με ευκολία στο αυτοκίνητο και κατευθείαν στο κοντινότερο κτηνιατρείο του Σταύρου, στα Κουνουπιδιανά. Εκεί, μετά τα σχόλια του Κώστα για το πόσο γρήγορα ξαναπήρα σκύλο και τις απαραίτητες διευκρινίσεις, διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι ο σκύλος δεν είχε μικροτσίπ, πράγμα που έκανε αδύνατη την εύρεση του ιδιοκτήτη του μέσα από το σύστημα. Η υγεία του από την άλλη ήταν εξαιρετική, εκτός από τις πατούσες του που ήταν ταλαιπωρημένες, μάλλον από πολύωρο περπάτημα.Ακολούθησα τις συμβουλές του Κώστα και έβαλα φωτογραφίες του στο διαδίκτυο και στον χώρο του κτηνιατρείου, με την ελπίδα ότι ο ιδιοκτήτης του θα ανταποκριθεί και θα ξαναβρεθεί σύντομα με το αγαπημένο του κατοικίδιο.
Πέρασε πάνω από μήνας και, επιστρέφοντας στο κτηνιατρείο, μου είπαν ότι έχω δύο επιλογές. Το να πάω τον σκύλο σε καταφύγιο δεν ήταν για μένα κάτι που σκεφτόμουν. Έτσι, πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι περίμενα, βρέθηκα με ένα πανέμορφο και πολύ ζωηρό άσπρο Λαμπραντόρ. Ακολούθησαν όλες οι απαραίτητες ενέργειες: εμβόλια, μικροτσίπ και, μετά από μερικούς μήνες, του έκανα και στείρωση.
Το μόνο που του έμεινε από την περίοδο που περίμενα μήπως βρεθεί ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του, ήταν το όνομα: Μούργος. Αυτός είναι λοιπόν ο σκύλος μου και η ιδιαίτερη ιστορία πίσω από την υιοθεσία του.
Παρά τις ιδιαιτερότητές του, τα ζωηρά χαρακτηριστικά της ράτσας του και την αγωνία του να μου φέρνει ό,τι βρει στον δρόμο του, αισθάνομαι πολύ τυχερός και ευγνώμων που έχω έναν τόσο όμορφο σύντροφο.